Κυριακή 7 Ιουλίου 2013

'' ήρθε η ώρα της φυγής...''


Πολλές οι σκέψεις, πολλές οι ανάγκες, πολλά τα ψέματα...μεγάλη η απάτη...
Αυτός ο γκρίζος κόσμος με κοροιδεύει μες στα μούτρα...μου την λέει κατάμουτρα χωρίς καμιά ντροπή...χωρίς να ξέρει...χωρίς να με ξέρει...
Ποτέ δεν τον εμπιστεύτηκα για αυτό και δεν του χρωστάω τίποτα...τίποτα όμως...
Το κεφάλι μου είναι τόσο τίγκα που δεν ξέρω τι να γράψω...όλο πάω να αρχίσω κάτι και αμέσως μου έρχεται κάτι άλλο στο μαυλό...και πραγματικά δεν θέλω να σκέφτομαι τόσο πολύ...ώρες ώρες μου φαίνεται ότι θα ήταν προτιμότερο να μην νιώθω τίποτα και να κάνω την ζωή μου ξέρω γω...
αλλά αυτό δεν γίνεται...τι να κάνουμε...από την γέννα μου έμαθα να ζω με τους άλλους και να ζω για κάποιους από αυτούς..ποτέ δεν έζησα για την πάρτη μου..ούτε και πρόκειται...
Πότε δεν ήθελα να πω πως μετάνιωσα για πράγματα...μετάνιωνω για τα νιάτα μου που τρώγονται έτσι...μετανιώνω που αυτός ο κόσμος δεν με σηκώνει...και είμαι τόσο νέα ρε πούστη ακόμα...
δεν υπάρχει τέρμα στην απάτη όμως που συναντώ παντού...δεν υπάρχει τέρμα...μέσα σε ένα λεπτό ανατρέπονται ζωές...ανατρέπονται σκέψεις....ανατρέπονται τα πάντα...
Βαρέθηκα να γράφω μόνο για πράγματα στενάχωρα...
αλλά τελικά η πίκρα έχει μπει γερά στη φάση όλων...Οπότε τι με ρωτάς; γιατί με ρωτάς αν σε καταλαβαίνω; εσύ κατάλαβες; τίποτα δεν κατάλαβες..τίποτα δεν είδες...τίποτα δεν ξέρεις..και εσύ και κανείς...τίποτα δεν ξέρετε...όχι μόνο για μένα..αλλά ούτε για τους εαυτούς σας ρε...και μετά μιλάτε..μιλάτε και κρίνετε...με τι προσόντα ρε; με τι ψυχή; Με τόση σιγουριά αραδιάζεται πράγματα...και η ζωή η κουφάλα κάνει το κύκλο της και έρχεται και σας ρίχνει τη χλαπάτσα στα μούτρα σαν να σας λέει... ''λίγα ξέρεις, για λίγα να μιλάς...κατάλαβες; '' 
Ούτε και ξέρω τι λέω σήμερα..δεν ξέρω τίποτα αλήθεια...δεν ξέρω τι, ούτε το γιατί φίλε μου..
Ίσως φταίει που είναι βράδυ...και το βράδυ βγαίνουν όλα.. ότι μπορείς να κρύψεις τη μέρα παίζοντας το άνετος...το βράδυ σκάει μπροστά σου και κολλάει το μετωπό του στο δικό σου σαν να σε καλλεί να το αντιμετωπίσεις...και ύστερα να το σκοτώσεις, όπως θα έπρεπε να σκοτώσεις το φόβο σου...το φόβο που σε κάνει να φένεσαι ανθρωπάκι...Μάλλον αυτό φταίει... ότι δεν φοβήθηκα ποτέ μου...αν φοβόμουν έστω και λίγο δεν θα ήταν έτσι η φάση...και δεν μπορώ ρε να τα αφήσω πίσω όλα...θέλω να τα έχω μπροστά μου να τα πατάω συνέχεια...να τα έχω απεναντί μου και να νιώθω ζωντανή...μπορεί να δυσκολεύομαι και να θέλω να ξεφύγω από αυτό...αλλά δεν θα λακήσω έτσι έυκολα....
Παραλλήρημα...
χωρίς κανένα στήριγμα...κανένα...είμαστε ξεκρέμαστοι...κάπου η ζωή μας τελείωσε και δεν την πήραμε χαμπάρι..κάθε μέρα νομίζω πως είναι ξανά και ξανά μια επανάληψη...και αυτή η επανάληψη έχει πολλά κενά τα οποία συμπληρώνει η κάθε μέρα που περνάει..και έτσι έχει..έτσι πάει το θέμα..αυτό είναι..
ΧΑΟΣ ΚΑΙ ΦΥΓΗ...αυτά επικρατούν...χάος γιατί δεν ξέρεις που πατάς και φυγή γιατί όλο τρέχεις να ξεφύγεις από τον εαυτό σου...και αν δεν αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου πως θα ζήσεις; πως θα χτίσεις ζωή; και εγώ δεν μπορώ στο έτσι...δεν το πάλεψα ποτέ το τίποτα..πάντα ήθελα να υπάρχει κάτι... το τίποτα είναι για τους πουθενάδες...
Και η αλήθεια είναι πως βαρέθηκα να σκαλώνω και να στραβώνω...θέλω να βρω το πάτημα μου, να πάρω τα χαμπάρια μου...να φτύσω όλη την αλήθεια που έχω μέσα μου και να ζήσω...
Έγω..εγώ που με βλέπετε...να ζήσω μαλάκες...ο,τι και να κάτσει...να τα φέρω τούμπα όλα και να ζήσω...
Δεν ξέρω πόσο θα τραβήξει αυτό και ως που...αλλά θα το κάνω για μένα...χόρτασα από το άκυρο και ήρθε η ώρα της φυγής...και αν αύριο δεν είμαι εδώ μη με ψάξει κανείς...αν αύριο είμαι απών από τη ζωή σου έχεις ευθύνη...και αν πάλι εγώ σε ψάξω και δεν σε βρω...η ευθύνη είναι δική μου...και η ντροπή επίσης όλη δική μου...
Το μόνο που θέλω από εσάς...από όσους με αγαπάτε έιναι να θυμάστε ό,τι δεν μάσησα ποτέ...
Υ.Γ...ΔΕΝ ΠΑΩ ΠΟΥΘΕΝΑ...ΑΚΟΜΑ..
Το νου σας...και τα μάτια σας στο φίδι...
Μαρία...